سامسون و دلیله...

اینروزا اگه یه نگا بندازی دور و برت میبینی که همه میخوان یه تغییری تو زندگیشون بدن و هیچکسی رو نمیبینی که بگه من همون جاییم که هستم اینو من از برآیند چند سال تحمل و سوال میگم و خداییش فقط دو نفرو دیدم که خیلی با اطمینان میگفت که اینطوریه اما یه نکته ای که درش مستتر بود این بود که وقتی میخواس نشون بده که کفشاش جنسش عالیه با دس تخت کفششو گرفت دولا کرد که یعنی اوف چه نرمه و بعد با همون دس اومد تو سلف سر نهار .یا یه بار تو قطار قائم شهر به تهران که بودم (اون موقع پروازش ساعت ۱۰ بود-دوستانی که رفتن میدونن چرا میگم پرواز!) یه بنده خدایی نصفه شب سوار قطار شد و اومد تو کوپه ما و ما نفهمیدیم که کیه .فقط  صدای جر و بحثشو با رئیس قطار میشنفتیم که گویا بدون بلیط سوار شده بود ! صب که شد و وقت صبحانه چشممون به قیافه سوسکی آقا روشن شد و حین صبونه خوردن رفت رو -من-بر که آقا من خیلی از زندگیم راضی ام مادرم برام زنم گرفته که همو روز اول شاخه خونوادشونم شکوندم سر اینکه صب بیام سر صبحونه یا نه(گرز خونه بابی دختره میشینه شاخم میشکونده) بعدش ضمن افاضات یه هو یه مقدار مربا از لای نون صاب مردش ریخ رو دسته صندلی قطار و ایشان با کنار انگشت کوچک آنرا مثله کاردک جمع کردو باقی قضایا. در ضمن کارش ساخت جعبه جواهر بود و از تهران مواد اولیه میخرید و فکر میکنم بدجورم کارش سکه بود.دمش گرم ماکه بخیل نیستیم.اما من وقتی به خودم نگا میکنم میبینم فقط وقتی خیلی از زندگی راضی بودم که میرفتیم خونه سی سی اینا و من محو تماشاش میشدم .تن تن هاشو میگرفتم و میخوندم که اونموقع گنجی بود و با هم جکای بی تربیتی میگفتیم و مثه دوتا بزغاله هی دنبال هم بودیم .تااینکه یه روز تو اوج رضایت پای تلفن دلیله موهای سامسون رو برید و تجربه اینجانب این شد که یا عاشق نشو و یام که د عاشق نشو.